Μάχες 
Αξιώματα 
Αυτοκράτορες 
Καταστροφή του Σιρμίου |
χρόνος: 441 |
| Οι Ούννοι κατέλαβαν και κατέστρεψαν την πόλη Σίρμιον και άλλες πόλεις στη Μοισία | ★ ★ ★ ★ ★ |
|
εχθρός: Ούννοι
|
τοποθεσία: Σίρμιον της Κάτω Παννονίας (σημερινή Sremska Mitrovica, Σερβία)
|
ακρίβεια θέσης:
●●●●●
|
|
τύπος μάχης: Λεηλασία Πόλης |
πόλεμος: Επιδρομές Ούννων |
σύγχρονη χώρα:
Σερβία |
| ▼ Οι Βυζαντινοί(αυτοκρ. Θεοδόσιος Β') | ▼ Οι Εχθροί | |
| Επικεφαλής: | Άγνωστος | Αττίλας & Βλέδας |
| Δυνάμεις: | ||
| Απώλειες: |
| Ιστορικό πλαίσιο: |
| To 434 τα αδέλφια Αττίλας και Βλέδας (Μπλέντα) έγιναν ηγεμόνες των Ούννων και το 435 ανάγκασαν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία να υπογράψει τη συνθήκη του Μάργου(1) σύμφωνα με την οποία ο φόρος που τους πλήρωναν από το 430 οι Ρωμαίοι (για να μην κάνουν επιδρομές) αυξήθηκε από 350 λίβρες χρυσού σε 700. Οι Βυζαντινοί αναγκάστηκαν να απελευθερώσουν τους Ούννους αιχμαλώτους και δεσμεύτηκαν να μην έχουν σχέσεις με φυλές που ήταν εχθρικές προς τους Ούννους και να μην ασκούν εμπόριο στον Δούναβη. Το 440 οι Ούννοι θεώρησαν ότι η συμφωνία παραβιάστηκε(2) και άρχισαν επιδρομές σε Ρωμαϊκές πόλεις στον Δούναβη. Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β’ είχε αποδυναμώσει την άμυνα στον Δούναβη παίρνοντας στρατό από εκεί για τις επιχειρήσεις κατά των Βανδάλων στην Καρχηδόνα το 440 και των Σασσανιδών στην Αρμενία το 441. Έτσι, οι Ούννοι δεν βρήκαν μεγάλη αντίσταση όταν εισέβαλαν το 441 στη Ρωμαϊκή επαρχία Ιλλυρικού και στα βόρεια Βαλκάνια. |
Η Μάχη: |
 Attila the Hun Ίσως το χειρότερο για τους Ρωμαίους ήταν η επίθεση κατά της στρατηγικής σημασίας πόλης του Σιρμίου (σύγχρονη Σρέμσκα Μιτρόβιτσα της Σερβίας ) επί του ποταμού Σάβα, που ήταν μέχρι τότε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το Σίρμιον καταστράφηκε και οι κάτοικοί του πουλήθηκαν για σκλάβοι. |
Επακόλουθα: |
| Η καταστροφή του Σιρμίου και των υπολοίπων πόλεων της Μοισίας σηματοδοτεί την έναρξη της περιόδου των πιο καταστροφικών επιδρομών των Ούννων εναντίον της αυτοκρατορίας. Το 442 κατέλαβαν και κατέστρεψαν και το Margus μετά από προδοσία του επισκόπου της πόλης. Το 447 (ή ίσως το 443) έφτασαν μέχρι τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. |
| Παρατηρήσεις: |
|
|
|