Μάχες 
Αξιώματα 
Αυτοκράτορες 
Κατάληψη της Ταρσού |
χρόνος: 96516 Αυγούστου 965 |
| Οι Βυζαντινοί κατέλαβαν την πόλη και ξεκίνησαν εισβολή στη Συρία | ★ ★ ★ ★ ★ |
|
εχθρός: Άραβες (Χαμδανίδες)
|
τοποθεσία: Στην Ταρσό της επαρχίας της Μερσίνας στη Νότια Τουρκία
|
ακρίβεια θέσης:
●●●●●
|
|
τύπος μάχης: Κατάληψη πόλης |
πόλεμος: Ύστεροι Πόλεμοι εναντίον των Αράβων |
σύγχρονη χώρα:
Τουρκία |
| ▼ Οι Βυζαντινοί(αυτοκρ. Νικηφόρος Β' Φωκάς) | ▼ Οι Εχθροί | |
| Επικεφαλής: | Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Β’ Φωκάς | Άγνωστος |
| Δυνάμεις: | 40.000 | Άγνωστο |
| Απώλειες: |
| Ιστορικό πλαίσιο: |
| Την άνοιξη του 964, ως αυτοκράτωρ πλέον ο Νικηφόρος Φωκάς, ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία με σκοπό να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στους Άραβες, οι οποίοι συνέχιζαν να κάνουν επιδρομές στις πόλεις της Κιλικίας και της Καππαδοκίας. Η αναχώρηση του αυτοκράτορα από την Κωνσταντινούπολη, επικεφαλής στρατεύματος 40.000 ανδρών, εορτάσθηκε σαν το ξεκίνημα ενός «Ιερού Πολέμου». Κατά τη διάρκεια μάλιστα της πορείας του, ολοένα και περισσότεροι μαχητές ενσωματώνονταν στο στράτευμα. Σκοπός του Φωκά δεν ήταν πλέον μια απλή εκστρατεία στα εχθρικά εδάφη για την αποκόμιση λαφύρων και για τον εκφοβισμό του αντιπάλου, αλλά η οριστική ανακατάληψη της Συρίας και η περαιτέρω αποδυνάμωση της αραβικής απειλής. Τον Ιούλιο του 964 ο Ελληνικός στρατός πέρασε τις «Κιλίκιες Πύλες» (Ciliceae Pylae), δηλαδή τα στενά του Ταύρου, τα οποία ήταν τα σύνορα με τους Άραβες από τον 7ο αιώνα, και πολιόρκησε για πρώτη φορά την Ταρσό που όμως δεν μπόρεσε να κυριεύσει γιατί ήταν πολύ καλά οχυρωμένη και γιατί οι δυνάμεις του δεν ήταν επαρκείς για ένα τέτοιο εγχείρημα. Εκείνο το καλοκαίρι όμως πολιόρκησε και κατέλαβε άλλες αραβικές πόλεις της Κιλικίας: Τα Άδανα, την Ανάζαρβο (που την είχε ξαναπάρει το 962) και πάνω από είκοσι φρούρια. Όλα αυτά τα μέρη ανήκαν στον Χαδμανίδη εμίρη του Χαλεπίου Σαΐφ αλ-Ντάουλα. Μετά από αυτές τις επιτυχίες, ο Φωκάς αποσύρθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Καππαδοκία για να περάσει τον χειμώνα του 964-965. Στο μεταξύ, οι συνθήκες διαβίωσης του αραβικού πληθυσμού μετά από χρόνια πολέμων ήταν άθλιες. Η πολιτική του Φωκά να καταστρέφει συστηματικά τις γεωργικές καλλιέργειες στο εχθρικό έδαφος απέδιδε. Στην Ταρσό μόνο πέθαιναν 300 άνθρωποι καθημερινά από την πείνα. Το 965 οι Άραβες της Ταρσού και της Μοψουσετίας έστειλαν πρεσβεία στον Φωκά ζητώντας ειρήνη και προτείνοντας ετήσια καταβολή φόρου υποτελείας από μέρος τους έχοντας βέβαια κατά νου και τη φοβερή καταστροφή του Χαλεπίου το 962 από τον Φωκά. Ο Φωκάς το σκέφτηκε για λίγο αλλά όταν πληροφορήθηκε το βαθμό εξαθλίωσης των αντιπάλων του, απέρριψε περιφρονητικά την πρόταση και την άνοιξη του 965 συνέχισε την διακοπείσα εκστρατεία του στην Κιλικία. |
Η Μάχη: |
 Βυζαντινοί πολεμιστές Στη συνέχεια ο Φωκάς έφτασε στην Ταρσό. Εκεί, μπροστά στα τείχη της πόλης, αποκεφάλισε 100 άρχοντες από τη Μοψουεστία που είχε πάρει μαζί του γι’ αυτό ακριβώς τον σκοπό. Σε απάντηση, οι υπερασπιστές της Ταρσού έσφαξαν επιτόπου 3000 Βυζαντινούς αιχμαλώτους. Πάντως οι κάτοικοι της Ταρσού, μετά από τις πρώτες επιθέσεις που δέχθηκαν, αποθαρρυμένοι από την έλλειψη προμηθειών και χωρίς ελπίδα για βοήθεια από τον εμίρη Σαΐφ Αλ-Ντάουλα, αποφάσισαν να διαπραγματευθούν και ζήτησαν από τον Νικηφόρο το αμάν. Ο Νικηφόρος συμφώνησε και η πόλη παραδόθηκε στις 25 Αυγούστου 965. Οι Βυζαντινοί τήρησαν αυστηρά τους όρους της συμφωνίας και επέτρεψαν στους κατοίκους να αποχωρήσουν. Ο Νικηφόρος, αντίθετα με αυτά που έκανε στην Ανάζαρβο και στο Χαλέπι πριν 3 χρόνια, στην Ταρσό έδειξε ότι είχε έρθει για να μείνει. Έτσι δεν κατέστρεψε τα τείχη και αποφάσισε την ανοικοδόμηση των δύο πόλεων, της Μοψουεστίας και της Ταρσού, και την αποστολή προμηθειών. Σε κάθε μία από τις δύο πόλεις άφησε φρουρά 5000 αντρών. |
Αξιοσημείωτα: |
| Πέρα από τη μεγάλη στρατηγική σημασία της πόλης, ένας πρόσθετος λόγος που ο Φωκάς επέμεινε στην Ταρσό ήταν ότι η πόλη ήταν η γενέτειρα του Αποστόλου Παύλου. Ο Φωκάς όπως και πολλοί άλλοι Βυζαντινοί στρατηγοί έδινε μεγάλη σημασία σε τέτοιους θρησκευτικούς (και μη) συμβολισμούς που συγκινούσαν την κοινή γνώμη. |
Επακόλουθα: |
| Μετά την Ταρσό και τη Μοψουεστία, και καθώς οι Άραβες εκκενώνουν πανικόβλητοι την Κιλικία, ο δρόμος πλέον είναι ανοιχτός για την Αντιόχεια και τη Συρία. Η Ταρσός παρέμεινε Βυζαντινή για σχεδόν έναν αιώνα. |
|
|