Μάχες 
Αξιώματα 
Αυτοκράτορες 
Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης |
χρόνος: 1260Ιούνιος 1260 |
| Αποτυχημένη πολιορκία της Κων/πολης από τους Βυζαντινούς της Νίκαιας | ★ ★ ★ ★ ★ |
|
εχθρός: Λατίνοι
|
τοποθεσία: Κωνσταντινούπολη
|
ακρίβεια θέσης:
●●●●●
|
|
τύπος μάχης: Πολιορκία |
πόλεμος: Πόλεμοι Βυζαντινών Νικαίας-Λατίνων |
σύγχρονη χώρα:
Τουρκία |
| ▼ Οι Βυζαντινοί(αυτοκρ. Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος) | ▼ Οι Εχθροί | |
| Επικεφαλής: | Αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος | «Αυτοκράτωρ» Βαλδουίνος Β’ της Κων/πολης |
| Δυνάμεις: | ||
| Απώλειες: |
| Ιστορικό πλαίσιο: |
| Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης κατά την 4η Σταυροφορία το 1204, μια πρώτη προσπάθεια για την ανακατάληψή της έγινε από τους Βυζαντινούς της Νικαίας (σε συνεργασία με τους Βουλγάρους) το 1235, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιωάννη Γ’ Δούκα Βατάτζη. Εκείνη η προσπάθεια απέτυχε, αλλά υπό τον Βατάτζη, οι Βυζαντινοί ανακατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης και της Μακεδονίας (μεγάλα τμήματα των οποίων κατείχαν οι Βούλγαροι και το Δεσποτάτο της Ηπείρου), με αποτέλεσμα η Νίκαια να εξελιχθεί στο ισχυρότερο κράτος της περιοχής. Περιορισμένη στην Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρα, περικυκλωμένη από το κράτος της Νικαίας και δίχως επαρκείς πόρους για να προσελκύσει οποιαδήποτε ένοπλη υποστήριξη, η «Λατινική Αυτοκρατορία» έμοιαζε έτοιμη να πέσει τη χρονιά που πέθανε ο Βατάτζης. Ακόμη και οι παπικοί φαινόταν πρόθυμοι να αποδεχτούν το αναπόφευκτο με αντάλλαγμα τη σύγκλιση σε θεολογικά θέματα και την αναγνώριση των πρωτείων του Πάπα. Η Λατινική Αυτοκρατορία πήρε μια ανάσα με τον θάνατο του Βατάτζη, καθώς ο γιος και διάδοχός του Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης (1254 – 1258) δεν πρόλαβε να οργανώσει κάποια επίθεση εναντίν των Λατίνων. Αμέσως μετά τον θάνατο του Θεοδώρου Β’, ο φιλόδοξος Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος (1259 – 1282) ανέβηκε στον θρόνο, αρχικά σαν κηδεμόνας –υποτίθεται– του ανήλικου Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη (1259 – 1260). Σε αυτήν τη συγκυρία, σχηματίσθηκε ένας συνασπισμός από εχθρούς της Νίκαιας, αποτελούμενος από το Δεσποτάτο της Ηπείρου, το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και το Βασίλειο της Σικελίας. Η συμμαχία όμως δέχτηκε μια συντριπτική ήττα στη Μάχη της Πελαγονίας, τον Σεπτέμβριο του 1259. Με τους κύριους εχθρούς του είτε νεκρούς, είτε σε αιχμαλωσία, ή προσωρινά σε εξορία μετά την Πελαγονία, ο Παλαιολόγος είχε την ευχέρεια να στρέψει το βλέμμα προς τον διακαή πόθο των Βυζαντινών, την Κωνσταντινούπολη. |
Η Μάχη: |
 Η πολιορκία άρχισε με προκαταρκτικές επιχειρήσεις για την απομόνωση της Πόλης, με την κατάληψη των περιφερειακών οχυρών και οικισμών, που έλεγχαν τις προσβάσεις μέχρι τη Σηλυβρία (περί τα 60 χλμ από την Πόλη). Στη συνέχεια άρχισε η επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης, η οποία περιλάμβανε χρήση πολιορκητικών μηχανών και υπονόμευση των τειχών. Όλα αυτά υπό την επίβλεψη του ίδιου του αυτοκράτορα που είχε πάρει θέση σε ένα υπερυψωμένο σημείο. Το σχέδιο περιλάμβανε επίθεση στη συνοικία του Γαλατά, στη βόρεια πλευρά του Κερατίου κόλπου (και εκτός των τειχών) με στόχο την κατάληψη του οχυρού του Γαλατά ώστε να φέρει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση τους πολιορκημένους. Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Μιχαήλ είχε εξασφαλίσει τη συνεργασία κάποιου Φράγκου που θα πρόδιδε τους δικούς του και θα του παρέδιδε το οχυρό. Όμως για κάποιο λόγο, η προδοσία δεν έγινε και το οχυρό δεν παραδόθηκε. Στο μεταξύ, άρχισαν να περνούν τον Κεράτιο βάρκες με ενισχύσεις από την Πόλη προς τον Γαλατά. Αντιμέτωπος με αυτή τη σθεναρή αντίσταση, έχοντας υποστεί σοβαρές απώλειες και παίρνοντας πληροφορίες για επικείμενη άφιξη μεγάλου φράγκικου στρατού, ο Μιχαήλ προτίμησε να αποχωρήσει και να λύσει την πολιορκία. |
Επακόλουθα: |
| Τον Αύγουστο του 1260, υπογράφηκε μια ανακωχή μεταξύ Μιχαήλ Η’ και Βαλδουΐνου Β’ διάρκειας ενός χρόνου (μέχρι τον Αύγουστο 1261). Όμως, ο Μιχαήλ πολύ σύντομα ξεκίνησε προετοιμασίες για μια νέα επίθεση. Οι Βυζαντινοί μπόρεσαν επιτέλους να ανακαταλάβουν την Κωνσταντινούπολη το 1261. |
Απόδοση κειμένου στα Ελληνικά σε συνεργασία με Δημοσθένη Λαμπρινάκη |
|
|